Przyrost i odchody

Pisarz science fiction Douglas Adams wyśmiał naszych prymitywnych gatunków za to, że uważały cyfrowe zegarki za „całkiem fajny pomysł”. Cyfrowe zegary szachowe są naprawdę fajne, ponieważ umożliwiają grę w nowoczesne gry z „przyrostem”. Za każdy rozegrany ruch zarabiasz dodatkowe sekundy, aby uczynić następny, prostą innowacją, która pozwala wszystkim grom dojść do naturalnego wniosku. (Dla porównania, analogowe zegary przeznaczają transzę czasu na myślenie dla serii ruchów). Brak przyrostu na zegarze czasami powoduje ekskrement na tablicy; walka z 20 ruchami w ciągu pięciu pozostałych sekund może być fizycznie niemożliwa, ale to nigdy nie powstrzymuje ludzi przed próbami. Kawałki przewracają się jak szpilki do kręgli, a zegar puka jak zepsuty telewizor.

Strategia

Mimo to, online demony prędkości mają pośpiech z gry bez przyrostu. Rzeczy dwuwymiarowe się nie przewracają, to prawda, ale zdobycie „flagi” w miarę upływu ostatnich sekund może nadal wywoływać rozlew wściekłości u nas najlepszych, szczególnie gdy pozycja jest całkowicie narysowana. Tak właśnie stało się Gata Kamsky podczas meczu „banter blitz” na stronie Chess24 w zeszłym miesiącu przeciwko chilijskiemu arcymistrzowi Cristobalowi Henriquezowi. W „banter blitz” gracze mówią i przesyłają swoje myśli podczas gry. Kamsky, głęboko urażony, mruknął kilka niefiltrowanych myśli i „wściekłość odszedł” z meczu. Wisienką na torcie dla wesołej publiczności online było, gdy Kamsky nazwał siebie „słynną pieprzoną legendą”. Chess24 nie ominęła żadnej sztuczki, a zorientowani fani mogą teraz kupić kubek i koszulkę z tym memem.

Jak grać?

Bez wątpienia Henriquez wygrał uczciwie i uczciwie, ale nieskromny wybuch Kamskiego miał pierścień prawdy. Był pięciokrotnym mistrzem USA, był poważnym pretendentem do Mistrzostw Świata w latach 90., zanim wycofał się z gry na kilka lat. W dzisiejszych czasach, znajdujący się tuż poza pięćdziesiątką światową, wciąż jest dla każdego. Sportowo Henriquez pozwolił mu na rewanż w zeszłym tygodniu. Kamsky był pełen skruchy i komplementów dla swojego młodego przeciwnika, którego następnie zburzył z wynikiem 5,5-0,5.

Łaskotało mnie, że kilka dni później sparowałem się z Kamskim w niemieckiej Bundeslidze, w konkursie drużynowym. To była powolna gra, rozgrywana na planszy, ale z powodu naszej połączonej nieudolności, niewiele bardziej budującej niż internetowa gra błyskawiczna. Moja gra była słaba, a Kamsky bez trudu wypracował sobie zwycięską pozycję. W 27 ruchu, gdy mój król został wystawiony na c3, byłem beznadziejnie zagubiony i czekałem na upadek topora. Ku naszemu wzajemnemu niedowierzaniu nigdy tak nie było.